şükür

is. <ər.> Edilən yaxşılığa qarşı minnətdarlıq, təşəkkür, razılıq ifadəsi. <Kərbəlayı Məhəmməd:> Pərvərdigara! Səndən üzülməyənə heç zad olmaz imiş. Sənə min şükür! – deyib, əlini ustanın toqqasına atdı. Ç.. <Əli əmniyyəbaşı:> Bir gecəlik qonağıq, ev sahibi nə versə, ona da şükür. M. İ.. Şükür (şükür-səna) etmək (eləmək, qılmaq) – razılıq etmək, minnətdarlığını bildirmək, təşəkkürünü ifadə etmək, razılığını bildirmək. Birini gör, fikir elə; birini gör, şükür elə. (Ata. sözü). Mehman kişi qızının gözlərinə diqqətlə baxdığı vaxt Qəmərin ürəyi dağ boyda olur, qəlbən fərəhlənir, sürdükləri asudə həyat üçün şükür-səna edirdi. Ə. Vəl..

◊ Şükür Allaha (Tanrıya, Yaradana və s.) – 1) yaxşı ki oldu, xoşbəxtlikdən, bəxtimizdən (bəxtinizdən). <Xəstə sövdagər:> Şükür olsun Allaha, şəfa tapdım, daha canımda bir dərd qalmadı. E. Sultanov; 2) razılıq, minnətdarlıq, təşəkkür ifadəsi. <Sənəm:> Nə üçün, şükür Allaha, yaxşıyam. Ü. H.. <Qurban:> Nə deyim, haqqın kərəminə şükür. Ə. H.. <Ana:> Oğlumu evləndirəndə, onun arvadına <hamayili> bağışlayaram. Nə eləyim? Şükür dərgahına, qismət deyilmiş. B. T.. Şükür (şükürlər) olsun! – bax Allaha şükür! Hədsiz şükürlər olsun dünyada gördüyüm günlərə! C. M.. <Həsənağa:> Şükürlər olsun, gəldikcə ziyalılarımızın sayı artır, onları bir göndər yanıma, gəlsinlər bir söhbət edək. Ə. H.. Şükür olsun ki, hazırda ixtiyar əlimizə keçmişdir. M. S. O..